«زندگينامه»

 

شهيد مظفر خضري فرزند احمد در سال (1346) در روستاي
تل سياه از توابع شهرستان بوشهر ديده به جهان گشود. تحصيلات ابتدايي را در روستاي زادگاهش آغاز كرد و دوران راهنمايي را در مدرسه شهيد جلالي بنه‌گز ادامه داد. شهيد خضري به منظور كمك به بازسازي روستاها، داوطلبانه وارد نهاد مقدس جهاد سازندگي شد؛ و فعاليت‌هاي زيادي از خود نشان داد. با آغاز هجوم نيروهاي بعثي به خاك كشورمان، مشتاقانه بعنوان راننده بلدوزر عازم جبهه شد. و حدود 3 ماه در واحد مهندسي رزمي براي سنگرسازي جهت نيروهاي اسلام تلاش كرد. سرانجام در تاريخ (25/4/63) «مظفر» در حالي كه كمتر از هفده سال داشت در حين احداث خاكريز مورد اصابت گلوله نيروهاي دشمن واقع گرديد. و به فيض شهادت رسيد.

پيكر پاك شهيد مظفر خضري بردستان امت شهيد پرور پس از تشييع در دارالشهداي شهر چغادك به خاك سپرده شد. شجاعت و خستگي‌ناپذيري وي زبانزد بود. مهندس ابراهيم ملايي مسئول و همرزم شهيد در اين مورد چنين مي‌گويد: «چيزي كه در اين بين ما را متعجب كرده بود؛ راننده‌ي بلدوزري بود كه سن و سالي كمتر از (16) الي (17) سال داشت. بنام «خضري» از جهاد تنگستان، كه با همين سن كم، بدون هيچ‌گونه ترس و وحشتي در زير آتش دشمن بكار خود ادامه مي‌داد تا اينكه بر اثر اصابت گلوله شهيد شد.

شهادت ايشان حزن و اندوه زيادي در روحيه بچه‌ها ايجاد كرد؛ شجاعت و دليري اين دلير تنگستان زبانزد همه نيروهاي رزمنده شده بود. خليل بهرامي معاون مديريت جهاد كشاورزي شهرتان تنگستان مي‌گويد: «زماني كه به جبهه نيرو اعزام مي‌كرديم نياز فوري به راننده بلدوزر پيدا كرديم به همين خاطر به روستاهاي اطراف، منجمله روستاي تل سياه رفتيم و اعلام نياز كمك‌هاي نقدي و نيروهاي مردمي كرديم.

بعد از گذشت دو روز يكي از اهالي بنام آقاي مظفر خضري آمدند و گفتند: «مرا به منطقه اعزام كنيد.» چون خيلي كوچك و جوان بودند و سن آنها نيز بيشتر از (16-17) سال نبود؛ من از ايشان پرسيدم: «شما رانندگي بلدوزر بلد هستيد.» ايشان گفتند: «بله،» من حرفش را قبول نكردم و گفتم: «اگر راست مي‌گويي آن بلدوزر را روشن كن.» بلافاصله او رفت و بلدوزر را كه در محوطه مديريت بود، روشن و شروع به كار كردن نمود. من براي اينكه مطمئن بشوم پدر و مادرش با اعزام ايشان راضي هستند. فرداي آن روز به روستاي آنان رفتند. و به ديدار پدر و مادر ايشان رفتم. پدر ايشان گفتند: «هر وقت بلدوزري را در كوچه و خيابان مي‌ديد مي‌رفت و به هر طريق كه بود؛ از راننده آن خواهش مي‌كرد كه رانندگي را به او ياد دهد. روزها بدون حقوق رفت و كار مي‌كرد.»

آقاي بهرامي مي‌افزايد: « ما (45) روز ايشان را به منطقه جنگي اعزام كرديم. تا اينكه (45) روزشان تمام شد ولي او (45) روز ديگر مأموريت خود را تمديد كرد و در همين مدت شهيد شد نمي‌دانستم خبر شهادتش را چگونه به خانواده‌اش بدهم.

رفتم منزل آنها مادر ايشان در خانه مشغول كار بود. با ديدن من گفتند: «كه خير است مگر اتفاقي افتاده.» گفتم: «آمده‌ايم ببينيم از آقازاده خبري داريد.» كه گفتند: «نه!» و ادامه دادند: «كه من ديشب خواب او را ديدم، خواب ديدم كه همراه يك روحاني به منزل آمده.» حرفش را قطع كرد و گفت: «شايد پسرم شهيد شده باشد.» وقتي اين حرف را از او شنيدم، كمي آرامتر شدم و راحت‌تر توانستم خبر شهادت را به او بدهم؛ و اين همان چيزي بود كه خود شهيد مي‌خواستند و عاقبت به هدفشان رسيدند.

 

 

 

 

 

«شهيد از زبان پدرش، احمد خضری»

 

قبل از انقلاب دوران بسيار سختي بود. مردم از لحاظ معيشت زندگي، بسيار در مضيقه بودند. براي امرار معاش مجبور بودم نمكهاي حاشيه غربي چغادك كه در اثر تبخير آب دريا توليد مي‌شد، آنها را جمع‌آوري و بوسيله الاغ به برازجان برده و به قيمت كيلوئي(5) تومان بفروشم. امروز به شكرانه نعمت انقلاب، كار و كاسبي خيلي خوب شده، بخش عمده فعاليتمان كشاورزي و كشت گندم و دامداري شده و از اين راه كسب درآمد مي‌كنيم. شهيد مظفر از همان دوران كودكي يار و همراه من بود. در كنار تحصيل در خيلي كارها چه در كشاورزي و چه در دامداري هميشه به من كمك مي‌كرد.

واقعاً بچه‌ي با ايماني بود. معمولاً نماز و روزه‌اش را به وقت بجا مي‌آورد و اصلاً سستي در اين راه از خود نشان نمي‌داد. بلحاظ مشكلات مالي، ناچاراً درس را رها كرد و پس از انقلاب جهت خدمت به مردم به نهاد مقدس جهاد سازندگي در شهرستان اهرم پيوست و از طريق همان نهاد به جبهه اعزام شد. مدت 3 الي 4 بار از طريق بسيج و جهاد به جبهه اعزام شد. در يكي از اعزامها مجروح گرديد و مورد اصابت تير بعثيون قرار گرفت؛ پس از مداوا مجدداً به جبهه رفت. از آخرين اعزامش چيزي طول نكشيد كه يك روز آقاي بهرامي از همكارانش در جهاد تنگستان به منزل آمد و خبر شهادتش را به ما داد و فرداي آن روز پيكر پاكش را با حضور گرم ملت شهيد پرور تشييع و در بهشت شهداي چغادك به خاك سپردند. بعد از آن چندبار به خوابم آمد و گفت: «پدرم نگران نباش و خاطرت جمع باشد كه جايم خوب است