خاطرات برادز زاده شهيد حمزه نژاد مزروقي:

سپاس خداي يكتا وبي همتا را كه نعمت حيات را به ما ارزاني داشت و توفيق كه عموي من در صف مجاهدان با دشمنان بجنگد و پيروز از ميدان بيرون بيايد. پروردگارا با باري از گناه وشرم ساري رو به درگاه با عظمت تو آورده ام و اميد به تفضل وكرم تو كردم تو خود آگاهي از اعمال ما دستم تهي و طاعتم كم است .

سلام به شهيدان گرامي و عموي عزيزم كه جانش را در راه خدا و براي رضاي خدا جانش را فدا كرد وشهيد شد. راستش را بخواهيد نمي دانم كه از كجا شروع كنم وچه بگويم از آنجا كه پدر ومادرمان برايمان تعريف كرده اند و گفتند كه عمويتان راه امام راهش بود و عاشق خداوند ودين ودوست داشت هميشه نمازش را سر وقت بخواند و به ما هم توصيه مي كرد كه نماز بخوانيد و خيلي مهربان واخلاق خوبي داشت. تا آنجايي كه يادم است خواهر بزرگم مي گفت: من را هميشه بيرون مي برد و خيلي خوش مي گشت و هميشه با ما بازي مي كردو از جبهه سوغاتي جبهه مي آورد و خواهرم مي گفت: عمويتان اين قدر با ما بازي مي كرد و وما را كول مي كرد واين طرف و آن طرف مي برد كه ما خسته مي شديم چون عمويم بچه اي نداشت خيلي مارا دوست مي داشت وقتي هم كه به زن عمو مي رفتند بيرون ما را نيز با خودشان مي بردند. حتي اگر يك روز با آنها به بيرون نمي رفتيم آنها خودشان براي ما سوغاتي مي آوردند. من عمويم را هيچ وقت فراموش  نمي كنم و نام و يادش هميشه با ماست و اين را بگويم كه خبر زخمي شدن عمويم را به ما اطلاع دادند ما اصلاً نفهميديم چكار كنيم و بعد از مدتي دلمان آرام گرفت چون فهميديم كه عمويمان پيش خداست و خدا ايشان را دوست داشت وبه همين خاطر پيش خدا رفت.