خاطرات برادر شهيد حاج حسين گوركي:

شهيد حاج حسين گوركي فرزند دوم خانواده و بسيار مبادي ادب و مقيد به اخلاق و متعهد به دين مبين اسلام بود. دروغ در ذاتش وجود نداشت واز ريا وتظاهر وريا به شدت بيزار بود. از خود گذشتگي داشت كه نمونه بارز آن اين بود كه: وقتي كه ما سه برادر بزرگ شده ودوره دبستان را پشت سر گذاشتيم و ديگر امكان درس خواندن در محل وجود نداشت يادم مي آيدكه ما با هم مشورت كرديم كه اگر ما سه نفر براي درس به برازجان برويم مادر تنها مي ماندضمن اينكه كسي در كنار او نيست(پدر در كويت بود) بسياري كارها است كه در توان مادر نيست ايشان پذيرفتند ككه قيد ادامه تحصيل را بزند ودر كنار مادر بماند تا خانه را اداره كند وما تحصيل خود را پي بگيريم. ديگري اينكه روزي خانواده براي عروسي به محلي دعوت بودندو شهيد از آمدن به عروسي امتناع مي كرد وهرچه ما ارار مي كرديم اما ايشان مي گفتند كه من دلم نمي خواهد كه بيايم.

ما ناچار شديم بدون ايشان به روستاي محل عروسي برويم وقتي فرداي آن روز برگشتيم متوجه شديم كه حسين به پيرزني كه در محله ما و كسي را نداشت قول داده بود كه سقف خانه اش را براي فصل زمستان كه نزديك بود گل اندود نمايد.و تصادفاً با روز عروسي تداخل نموده بود و نتوانسته بود خودش را راضي كند بدقول از آب دربيايد گر چه مي توانست روز هم اين كار را انجام بدهد. يادم مي آيد روزي را كه به مكه معظمه مشرف شده بوديم همراه روحاني كاروان وارد مسجد الحرام شديم و زمانيكه در صحن مسجد قرار گرفتيم و كعبه را براي اولين بار ديده بوديم گرچه همه ما حال وهواي مخصوصي داشتيم و مثل تشنه اي كه به آب زلال و خنك دست يافته باشد ولع ديدار و  زيارت و طواف داشتيم روحاني همه را جمع كرد و از چگونگي طواف وزيارت مناسك مي گفت من شهيد رادر جمع نديدم بسيار متعجب حتي ناراحت شدم كه چرا نيست كه از راهنمائي حاج آقا استفاده كند. سرم را برگرداندم ديدم شهير به صورت تشهد در نماز رو به كعبه نشسته و دوستش به آسمان بلند است و در هوايي سواي هواي ماست گويي كسي را نمي بيند وصدايي را نمي شنودغبطه حال ايشان را خوردم كه چگونه اين فرد مي تواند از عالم عرفاني روحاني دوباره ما از كعبه جدا شود و به عالم خاكيان برگردداين بود كه به مهماني دوستي كه رفته بود در آن مهماني باقي ماند و جسد خاكيش بعد از دو هفته نزد مادرش برگردانده شد وهم او كه تا روز مرگ شهيد را صدا مي زد.و به ياد حسين وخاطراتش دامن اشك تر مي نمود و آن جگر سوخته نيز به ديار معبود شتافت .