راوي: مادر شهيد

صفر‌، پسر عزيز و دوست‌داشتني من بود. وقتي به جبهه رفت، بخاطر اينكه پسر من هم نقشي در دفاع از دين و ميهنش داشت، به خود مي‌باليدم و به داشتن او افتخار مي‌كردم.

اولين باري كه به مرخصي آمد، باران شديدي باريده و با جاري شدن سيل، خسارت زيادي به روستاي ما وارد شده بود. آن موقع، همه‌ي راه‌هايي كه به روستاي ما منتهي مي‌شد، بسته بود و حتي راه اصلي روستا كه از آپخش مي‌گذشت نيز سراسر زير آب رفته بود. هيچ ماشيني نمي‌توانست از آن مسير عبور كند و لحظه به لحظه نيز آب بالاتر مي‌آمد و روستاها شديداً در خطر بودند.

صفر وقتي به آپخش رسيده و اوضاع را ديده بود، آن‌قدر نگران شده بود كه خود را به آب ‌زده و با هزار زحمت، شناكنان خود را به روستا رسانده بود. او وقتي همه‌ي خانواده را در سلامت كامل ديد، خيالش راحت ‌شد.

يك شب قبل از رفتنش، همه اهل خانه را دور خودش جمع كرد و تا پاسي از شب مشغول شوخي و خنده بود. نمي‌دانم چرا من همان شب، دلشوره‌ي عجيبي داشتم و خيلي نگران بودم.

صفر كه متوجه نگراني من شده بود، سعي ‌كرد مرا دلداري بدهد. او به من گفت: «مادر! نگران نباش، هر چه خدا بخواهد همان مي‌شود!» و صبح روز بعد، هنگامي‌كه مي‌خواست به جبهه برگردد، يك حس مادرانه به من مي‌گفت كه ديگر او را نمي‌بينم.

آن‌روز خيلي گريه كردم و هنگام وداع، او را در آغوش گرفتم و بوسيدم و وقتي رفت‌، كاسه‌ي آبي به دنبالش ريختم؛ به اميد اينكه بار ديگر به خانه بيايد و همه با هم دوباره بگوييم و بخنديم.

ولي افسوس كه نمي‌شود با تقدير و سرنوشت جنگيد!

پس از رفتن صفر‌، از آن جايي كه او هميشه به محض رسيدن، براي ما نامه مي‌نوشت، چند روزي منتظر نامه‌اش شديم، ولي هيچ خبري از او نشد كه نشد.

خيلي دلواپس شده بودم. وقتي يكي از همسنگران پسرم به نام مصطفي بحراني را ديدم، از او پرسيدم: «خبري از پسر من نداري؟ اگر شهيد شده به من بگو!»

او خنديد و گفت: «نه‌، همه چيز رو به راه است!»

تا اينكه يك روز صبح، صداي شيون همسر صفر از خانه‌شان بلند شد. دوان دوان خود را به آن جا رساندم و با ديدن بچه‌هاي سپاه، متوجه شدم كه پسرم‌، صفر عزيزم به سوي حق شتافته و به درجه‌ي رفيع شهادت رسيده است.

 

راوي: همسر شهيد

او يكپارچه خوبي و پاكي بود و آن چنان ساده و بي‌ريا بود كه در همان نگاه اول، همه را مجذوب سادگي و بي‌آلايشي خود مي‌كرد. عاشق جبهه و جنگ بود و شيفته‌ي امام حسين (ع) و شهادت.

وي در سپاه پاسداران انقلاب اسلامي ‌خدمت مي‌كرد و هنوز مدتي از ازدواجمان نگذشته بود كه داوطلبانه به سوي جبهه‌هاي نبرد شتافت.

صفر، وقتي از جبهه برمي‌گشت، يك دنيا خوبي و ممحبت با خود به خانه مي‌آورد و بسيار خوش رفتار و مهربان بود. پس از عمليات كربلاي 4‌، خبر شهادتش را به من دادند.

پسرم بعد از شهادت پدرش و يك روز قبل از مراسم چهلم او به دنيا آمد و به پاسداشت نام او، نامش را «صفر» گذاشتيم كه هم اكنون در برازجان مشغول درس خواندن است.

فرزندم صفر، تمام خصايص پدرش را به ارث برده و من تمام خصلت‌هاي نيكوي پدرش را در او مي‌بينم. خدا را شاكرم كه اين فرزند را به من عطا كرد تا قدري جاي خالي آن بزرگوار را كمتر حس كنم. من تا زنده هستم، مديون مهرباني‌هاي بي‌دريغ صفر هستم و هيچگاه نمي‌توانم او را فراموش كنم.