سفارش شهيد

مادر اگر من شهيد شدم، تابوت مرا از اول روستا روي دوش دوستان و همشهريانم قرار بده تا همه بدانند كه من خودم با پاي خودم رفتم و خوشحال هم هستم كه توانستم در اين راه شهيد شوم . از تو خواهش ميكنم در كنار شهيدان ديگر مرا دفن كنيد .

در محضر پدر شهيد

ويژگيهاي اخلاقي و رفتاري

بسيار مهربان بود . او طبع شوخي داشت . هيچگاه ناراحتي و عصبانيت در او پديدار نشد . با همة مردم خوب و صميمي بود . و اكثر روزها كه خانواده‌هاي تهيدست كاري داشتند به آنها كمك مي‌كرد . هرگاه از او درخواست انجام كاري ميشد بدون هيچگونه بهانه‌جويي آن را انجام ميداد .

رفت و آمد با اقوام

هيچ يك از اعضاي خانوادة ما به اندازه‌اي كه شهيد با اقوام و بستگان رفت و آمد داشت رفت و آمد نداشته و ندارد . چون به پدربزرگ مادريش علاقة فراواني داشت اكثر روزها در منزل آنها به سر ميبرد . و در خريد و فروش وسايل مغازه به پدربزرگش كمك مي‌كرد .

انگيزة رفتن به جبهه

اكثر روزها را در بسيج مي‌گذراند و با مسئول پايگاه برادر « درگويي » دوست شده بود و در جمع‌آوري كمكهاي مردمي به جبهه‌ها كمك ميكرد .

در يكي از روزها از من خواست كه اجازه بدهم به جبهه برود . من اول مخالفت كردم و به او اجازه ندادم ولي با اصرار زياد مرا قانع كرد و اسم‌نويسي كرد . ولي وقتي به شهرستان رفت به دليل كمي سن و كوتاهي قد ممانعت كردند تااينكه براي بار سوم او را پذيرفتند و بعد از گذراندن يكدورة آموزش به جبهه اعزام شد .

 

آخرين لحظات قبل از اعزام

شب قبل از اعزام به او گفتم: بابا جبهه ميدان شوخي بازي نيست . ميروي به جبهه كشته مي‌شوي ولي او تصميم خودرا گرفته بود  ولي او نه براي مخالفت و سرپيچي كردن از گفتار من اينكار را كرد، بلكه فهميدم عشق و علاقه‌اي در اوست كه نمي‌توان او را از رفتن منع  كرد . سرانجام تصميمش را گرفت و عاشقانه رفت و . . .

در محضر مادر شهيد

رنج و سختي كه در بزرگ نمودن شهيد كشيدم براي هيچ كدام از فرزندانم نكشيدم . ياد ندارم كه روزي او باعث رنجش و به هم زدن آرامش من شود . در انجام كارهايي كه به او محوّل مي‌كردم كوتاهي نمي‌نمود و انجام ميداد . او آزارش به مورچه هم نمي‌رسيد .

 

خاطره از زبان يكي از بسيجيان روستا «اكبر ابراهيمي»

اين گفته كه مي‌گويند شهيد بازدار از زمان نوجواني با بسيج رفت و آمد داشته است چندان هم دور از ذهن نيست چون خاطره‌اي از او دارم كه بيان ميكنم .

در آن زمان كه مسئول پايگاه شنبه برادر سيدمحمود جعفري بود، برادران بسيجي شبها نگهباني ميدادند . در يكي از شبها كه قرار بود نگهباني نوبت ما باشد من و مرحوم احمد خاكي و شهيد بازدار، پست نگهباني را تحويل گرفتيم و مشغول نگهباني شديم . بعد از چند لحظه برادر جعفري آمد و احوال ما را پرسيد . برادر خاكي به طنز گفت: آقاي جعفري فردا شب يك گهواره هم بياور! آقاي جعفري با تعجّب پرسيد چرا؟

مرحوم خاكي اشاره به طرف شهيد بازدار كرد و گفت: آخه اين بچة كم‌سن و سال و نگهباني براي چيست؟ آقاي جعفري لبخندي زد و گفت: بازدار ديگه بزرگ شده است و يك مرد كامل است . آن شب شهيد بازدار خم به ابرو نياورد و دوشادوش ما پست را به اتمام رساند . من بعدها فهميدم كه وقتي علاقه است كار به سن و سال نيست . چه بسا انسانهاي كوچك كارهاي بزرگ انجام داده‌اند .