در دهمين روز از دومين ماه سال 1346 در روستاي بنداروز و در خانواده اي مذهبي پسري بدنيا آمد كه نور اميد و شادي را به يكايك اعضاي خانواده هديه كرد. پدر ارجمندش «غلامحسين» ، بنا به عشق و دلدادگي به خاندان رسالت و اهل بيت عصمت و طهارت نام خوش «مصطفي» را بر فرزند دلبندش گذاشت. از كودكي دانايي و بصيرت فهم و كمال خود را از آموزگار طبيعت و در دامان پرمهر و محبت پدر و مادري با ايمان و با خدا آموخت.

به علت مشكلاتي كه اكثر خانواده ها با آن دست به گريبان بودند ، ( از قبيل فقر و نداري و تنگناهاي زندگي ) از همان كودكي به كار و تلاش روي آورد تا در كنار پدر نان آور خانواده باشد و مرهمي بر دردها و رنج هاي آنان .

دوره ي نوجواني او با پيروزي شكوهمند انقلاب اسلامي آغاز شد. با تمام وجود امام را شناخت و به انقلاب دل بست . از اين رو با تشكيل بسيج، به اين نهاد انقلابي پيوست تا در كنار ساير برادران بسيجي خود آماده پاسداري و حفظ و حراست از دست آوردهاي نظام اسلامي باشد.

به امام عشق مي ورزيد و هميشه در صحبت هايش حرف امام بود و جبهه. آرزو مي كرد همانند ساير جوانان كه به افتخار شهادت نايل مي آيند ، شهادت نصيب او شود. دلش مي خواست با اشغال گران بجنگد تا جان و دل و ناموس كشور در امان بماند. وقتي مادر از رفتن او به جبهه بي تابي مي كرد ، او را دل داري مي داد و                  مي گفت:مادرجان اگر من نروم ديگري هم نرود و منتظر ديگران بنشيند پس ديگر چه كسي به جنگ خواهد رفت. و با اين حرف ها مادر را راضي به رفتنش مي كرد.

وقتي نوبت سربازي به او رسيد ، داوطلب شد و دفترچه آماده به خدمت دريافت كرد و به نيروي زميني ارتش جمهوري اسلامي پيوست تا دوران خدمت مقدس سربازي را در آنجا طي كند.

پس از طي آموزش نظامي به پاسگاه مرزي زيد اعزام ، و مشغول به انجام وظيفه گرديد. در آخرين سفري كه به محل خدمت خويش مي رفت ، تمام صحن حياط و اتاق را وارسي كرد. كيفش را باز كرد و يك آلبوم عكس براي يادگاري به خواهرش داد. قطعه عكسي از خودش را هديه ي مادر مي كند و به مادر مي گويد:«مادر جان اين عكس را قاب بگير. وقتي من شهيد شدم آنرا در آغوش بگير و بگو:اين گل پرپر از كجا آمده ؟ از سفر كرب و بلا آمده.

مصطفي از لحاظ اخلاقي نمونه ، و با همه اعضاي خانواده صميمي و مهربان بود. او با بچه هاي فاميل و همسايه ، خيلي دوست بود و گاهي نشد كه كسي از دست او برنجد.

رفتار و اخلاق او با پدر و مادر چيز ديگري بود. آنها را در آغوش مي گرفت و مي فشرد و نوازش مي كرد. به صله ي ارحام پاي بند بود و مرتب به خويشاوندان سر مي زد و به خانه آنها رفت و آمد مي كرد. سرانجام اين سرباز شجاع و با ايمان لشكر 92زرهي ، در انفجار گلوله توپ در تاريخ 7/4/67 در منطقه عملياتي زيد به فيض عظيم شهادت نايل آمد و هماي وصل را در آغوش كشيد و به عرش الهي سفري جاودانه كرد.