مثل همۀ بسیجیان دو تكه تركش خمپاره برداشته بودم كه با یادگار با خودم ببرم منزل. برگ مرخصی ام را گرفتم و آمدم دژبانی. دل و جگر وسایلم را ریخت بیرون، تركش ها را طوری جاسازی كرده بودم كه به عقل جن هم نمی رسید ولی پیدایش كرد. پرسید:« چند ماه سابقه منطقه داری؟» گفتم:«خیلی وقت نیست» گفت:«شما هنوز نمی دانی تركش، خوردنش حلال است بردنش حرام؟» گفتم:«نمی شود جیرۀ خشك حساب كنی و سهم ما را كه حالا نخورده ایم بدهی ببریم!»