هلی كوپترها و هواپیمای عراقی در مهران امان بچه ها را بریده بودند و نیروهای خودی نیز هیچ سلاحی كه از عهدۀ این هواپیماهای فضول كه در ارتفاع كمی هم پرواز می كردند یا هلی كوپترهایی كه از فواصل بسیار نزدیك آن ها را هدف قرار می دادند، بر آید نداشتند. به همین دلیل، بچه های آر.پی.جی.زن تصمیم گرفتند به گونه ای رفت و آمد آن ها را ازبالای سر رزمندگان كم تر كنند. ابتدا باید برای آتش عقبه ی آر.پی.جی.زن كه تا شعاع هفت، هشت متر همه چیز را پشت سرش می سوزاند، فكری می كردند چون اگر آر.پی.جی.زن به سمت بالا نشانه می رفت اول خودش می سوخت. لذا با هم فكری لودرچی جهاد كه مشغول مرمت خاكریز بود در وسط محوطه سكویی ساختند به این ترتیب كه تلی ازخاك را یك جا جمع و شیبی نیز در یك سوی آن ایجاد كردند. در مواقعی كه هلی كوپتر یا هواپیماهای دشمن (ازنوع PC٧) می آمدند، به نوبت روی سكوها می رفتند وبه سمتشان نشانه می رفتند. این موشك ها اغلب به هدف نمی خورد ولی برای ترساندن دشمن خوب بود. در ضمن، چون احتمال عدم اصابت موشك آر.پی.جی.زن را می دادند سكو را به سمتی زده بودند كه چنانچه موشك به هدف نخورد، در بیابان سقوط كند وبه بچه های خودی تلفاتی وارد نسازد.