در منطقۀ فاو در موضعی كه به آن “سنگر پیشانی “ می گفتند و جلوترین سنگر درخاكریز طولانی خط بود، مستقر بودیم. خاك فاو رملی و نرم بود و سنگ ریزه ای نداشت كه موقع راه رفتن سر و صدا ایجاد كند. از همه مهم تر گلولۀ منور هم نداشتیم كه هنگام خطر آن را روشن كنیم و مسافت تحت نظرمان را محك بزنیم . تانكی عراقی با شنی پاره ای نزدیك محور ما بود. برای این كه دشمن تانك خودش را كه نسبتاً سالم هم بود منفجر نكند، باك گازوییلش را خالی كرده و آن را با بنزینی كه از پیك گردان گرفته بودیم مخلوط كردیم، محصول خوبی به دست آمد، یعنی دیگر نه مثل بنزین یك باره آتش می گرفت و خاموش می شد و نه مشكل دیر مشتعل شدن گازوییل را داشت.
در همان خط برای جیرۀ روزانه به هر چهار نفر ما آب آشامیدنی می دادند كه در پاكت شیر بسته بندی شده بود. ما هم مجبور بودیم نهایت صرفه جویی را در مصرف آن رعایت كنیم به این منظور سوراخ كوچكی در آن ایجاد كرده بودیم و هر بار مقدار كمی از آن می نوشیدیم. به پیشنهاد دوستان تصمیم گرفتیم با استفاده از لولۀ خودكار بیك، مخلوط بنزین و گازوییل را داخل ظرف خالی بریزیم و با بستن سوراخ آن را نخ پوتین آن را آمادۀ اشتعال كنیم. از آن پس هر گاه در طول شب احساس خطر می كردیم یا حركت مشكوكی می دیدیم، فتیله را روشن و آن را تا جایی كه می توانستیم به سوی خطوط دشمن پرتاب می كردیم. مسافتی بین ٥٠ تا ٧٠ متر كه بعد از اصابت پاكت به زمین مواد داخل آن به اطراف می پاشید و شروع به سوختن می كرد و ما با استفاده از نور آن محدودۀ خط را كنترل می كردیم.