در جزیرۀ مجنون، جز راه باریكی، همه جا آب بود. برای گسترش جاده و سنگربندی، مایلرها هر شب به خط مقدم خاك می بردند و مجبور بودند در این مسیر صد درصد با چراغ خاموش حركت كنند. برای جلوگیری از سقوط ماشین ها به درون آب در اطراف جاده فانوس هایی با رنگ آبی سیر قرار داده بودند. به طوری كه از فاصلۀ كمتر از ده متر به سختی نورشان مشخص بود. برای استتار نیز فانوس ها را طوری پشت كپه ای خاك قرارداده بودند كه عراقی ها اصلاً متوجه آن نمی شدند. به این صورت راننده ها شبانه به خط مقدم خاك می بردند.