انگیزه و مقصود نیروهای خودی از فریب دشمن متفاوت بود.
انگیزۀ اول ، سردرگم كردن نیروهای دشمن در ارزیابی تعداد نیروهای رزمی ایران در خطوط مختلف بود. دوم، دادن تصویری غیر واقعی از میزان و نوع مهمات، تجهیزات و انواع جنگ افزار هایی كه درخطوط وجود دادشت و سوم، ایجاد تشویش نسبت به قریب الوقوع بودن حملۀ ایرانی ها كه در میان فرماندهان و سربازان دشمن از طریق تحرك مداوم افراد، ادوات و ماشین آلات رزمی در طول خط در زمانی معین محاسبه می شد.
عامل دیگر ، به تأخیر انداختن پاتك یا عملیات احتمالی عراق در خط مورد نظربود .
آزار روحی و روانی دشمن و به تبع آن تحلیل رفتن قدرت جسمی و روحی آنان نیز مدنظر بود.
بی توجه یا كم توجه كردن عراق به تحركات مداومی كه پشت خطوط ما صورت می گرفت تا از تحرك اصلی در زمان حمله غافل بماند. یا تحریك دشمن برای اجرای آتش سنگین و اتلاف قدرت رزمی از طریق به هدر دادن مهمات.
شیوه های فریب عبارت بود از : تیراندازی مداوم گروهی از نقاط مختلف خط تا دشمن گمان كند حجم نیروی مستقر در خطوط ایران بسیار زیاد است؛ حركت دادن و جابه جایی سلاح های سنگین و توپ و تانك موجود در منطقه برای نمایش غیر واقعی قدرت رزمی خود، حركت دادن تعداد زیادی از ماشین ها در خط به قصد ایجاد این تصور كه ایران قصد نقل و انتقال نیرو و به تبع آن، عملیات را دارد. طراحی سنگرها و قرارگاه های خالی از نیرو و تحریك دشمن به زدن آنها و فراهم كردن موجبات اتلاف توان و از كار انداختن ماشین جنگی او، به جریان انداختن تمام بی سیم های موجود در خط و دادن پیام هایی در زمینۀ نزدیك بودن عملیات و ورود نیرو و مهمات به منطقه به منظور ایجاد ترس و تشویش در میان نیروهای دشمن؛ استفادۀ همزمان از چند سلاح سبك دستی و القای حجم آتش سنگین ؛ به راه انداختن سرو صدا و داد و قال با استفاده از بلند گو به منظور نشان دادن پیشروی ایرانی ها تا نزدیكی سنگر و خاكریز دشمن و عقب نشینی احتمالی آن ها به مقدار مورد نظر و نظایر آن .