در عملیات والفجر٣ درجبهۀ مهران، عراقی ها سنگرهایی با سطح شیب دار ساخته بودند كه در عقب نشینی به دست رزمندگان افتاد. بچه های جهاد با كمی خاك برداری و مرمت، آن را به صورت سكوی شلیك تانك در آوردند، ولی تانكی دربین نبود كه بتوان ازآن استفاده كرد. پس از دو یا سه روز، دو دستگاه تانك عراقی كه در خطوط دیگر به غنیمت گرفته شده بود، به این خط منتقل شدند و به جهت احتمال پاتك عراقی ها، باید نقش چندین تانك را بازی می كردند، به این صورت كه یك گلوله این سر خاكریز شلیك می كردند و به سرعت از سكوی خود پایین می آمدند و به سمت سكوی دیگری كه در چند صدمتری بود می رفتند تا رانندۀ تانك خود را به محل برساند، خدمه گلوله گذاری كرده و آمادۀ شلیك بودند و به این ترتیب، تمام طول خط را پوشش می دادند و نقش یك واحد زرهی كامل را ایفا می كردند. دشمن مانده بود كه این توانایی تانك را درخط ایرانی ها چگونه نابود كند. به همین دلیل تانك خود را به تأخیر انداخت و وقتی پاتك خود را عملی كرد، دیگر واقعاً سلاح و تانك و مهمات به خط ما رسیده بود.