خیلی از بچه ها در حسینیۀ گردان كه برای نماز شب بلند می شدند، برای این كه دیگران آن ها را نشناسند پتو یا چفیه ای می كشیدند روی سرشان. در موقع خواندن دعا و مناجات هم این كار بسیار معمول بود و اگر كسی پیدا می شد كه چیزی به سرش نمی كشید بعضی از دوستانش كه هنوز بیدار بودند به او می گفتند:«یك پتو بكش سرت، چشم ما را نزند!».