قدم اول، تقسیم بازی كنان به دو گروه مساوی است و پس از آن، تعیین گروه مهاجم و مدافع به دوش قرعه كشی و در بعضی جاها، انتخاب“ سرمرد“ یا “كلاه دار“ كه نباید بگذارد كسی از دایره بیرون برود.
دستۀ مدافع به فاصلۀ یك دست و بیش تر دورتا دور پشت به هم در حالی كه هر یك كلاهی به سر دارند می نشینند، دستۀ مهاجم دور میدان می ایستند و با شروع بازی تلاش می كنند كلاه افراد نشسته را بربایند . گروه مدافع با پا و احیاناً دست خود مانع آنها می شوند. مهاجمی كه كلاهی را بر می دارد به طرف مقصر می دود و سرتیم یا كلاه داربه نمایندگی از گروه مدافع او را تعقیب می كند كه اگر موفق نشود دو تیم جایشان را با یكدیگر عوض می كنند.
به روایت دیگر ، برداشتن كلاه ملاك نیست همین كه یكی از مهاجمان دست به سر مدافعی بزند كافی است و در این صورت كلاهی را كه تحویل كلاه دار است می گیرد و فرار می كند. تیم حمله كننده موقع هجوم باید سعی كند پای تیم مدافع به پایشان نخورد .البته تیم مدافع حتماً باید به حالت نشسته این كار نكند.
فرد مهاجم اگر در خود این توان را می دید كه فاصلۀ سی، چهل متری میدان تا محل تعیین شده (دَك) را طی كند بدون این كه مدافعان بتوانند اورا بگیرند بی شك معطل نمی كرد و اگر
نمی توانست، وسط میدان می ماند تا یارانش حمله كند و افراد گروه مدافع را یك به یك در اختیار بگیرند آن وقت او می ماند و تنها رقیب آزاد كه باید به هر نحو ممكن از دست او فرار می كرد و خودش را به مقصد می رساند. اگر موفق می شد دستۀ او بازی را می برد و مادامی كه پای یكی از افراد گروه مقابل به آنها نمی خورد پیش تاز بودند و در غیر این صورت ، میدان را به دستۀ مدافع واگذار می كردند.

چند روایت:
یكی از بازی های رزمندگان بویر احمدی در جبهه“ گرنابازی“ بود . برادران به دو دستۀ چهار نفره تفسیم می شدند. یك گروه با چهار كمربند (بنند) و به زبان یاسوجی“پالتیم“ داخل خط می ایستادند و كمر بندهای خود را روی زمین می گذاشتند. اگر گروه مقابل می توانست كمر بندی بدزد یا اگر پای گروه داخل خط به پای بیرون خطی ها می خورد ، گروه مقابل وارد خط می شد. دراین بازی تعدادی بازی تعدادی بازی كن های دو گروه حتماً باید مساوی می بود.
گاهی اوقات فقط یك گروه داخل خط می ایستاد و گروه دیگر با طناب به آنها هجوم می برد تا این كه از داخل دایره كسی موفق می شد ضربه ای به پای یكی از افراد گروه مهاجم برند آن وقت جای دو گروه عوض می شد.
گاهی اوقات افراد روی طناب ها می نشستند یا پایشان را روی آنها می گذاشتند كه در این صورت كار گروهی كه می خواست طناب ها یا كمر بندها را از خط خارج كند ، مشكل تر می شد.
با توجه به این كه محل ضربۀ مجاز فقط پاها ، آن هم از زانو به پایین بود، هر دو گروه در وضعیت دفاعی سعی می كردند پاهایشان به كسی نخورد .