در كردستان مواقعی كه به محاصرۀ كومل ها و دموكرات ها درمی آمدیم و از هر سو به پایگاه شلیك می شد، ما نه خمپاره ای داشتیم و نه نارنجك تفنگی و برای شلیك آر.پی.جی. هم باید كنار سینۀ دیوار می رفتیم تا بتوانیم شلیك كنیم بچه ها با چفیه های خود مثل قلاب سنگ نارنجك را تا مسافتی دور پرتاب می كردند كه البته كاركم خطری نبود، چون روزی یكی از نارنجك ها در رفت و كنار تانكر آب افتاد و یكی از بچه هارا به شدت مجروح كرد. ولی این ریسك معقولی بود ،چون سقوط پایگاه و كشته شدن به دست دشمن خیلی سخت تر از مجروح شدن با نارنجكی بود كه از دست خودی در رفته بود!