آتش جهنم جنگی كه دشمن آفریده بود خاموشی نداشت. جز این كه گاهی شعله ور می شد و از هر طرف به همت توپخانه و خمپاره انداز زبانه می كشید و كشته و زخمی می گرفت. در چنین شرایطی، كسی از میان جمع بر می خاست و شروع می كرد داد و فریاد كردن:«كسی دوباره دیشب بلند شد نماز شب خواند؟ بابا چند دفعه بگوییم در این سنگرها نماز شب نخوانید اگر دلتان به حال خودتان نمی سوزد لااقل به فكر بچه های مردم باشید چرا ما باید چوب اخلاص شما را بخوریم؟ شما كه می دانید مستجاب الدعوه هستید چرا دعا می كنید؟ چرا می گویید اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلك! چرا این قدر خودخواه هستید؟ آخر ما از دست شما كجا برویم! آرام و قرار همه را گرفته اید. دیگر نه شب داریم نه روز. این نانجیب ها كه خودشان نزده می رقصند، آن وقت شما هم آن ها را با حرف های نسنجیده تحریك می كنید و هر چه به دهانتان می آید سر نماز می گویید!».