مواقعی كه نیروها در حسینیۀ گردان می خوابیدند و طبعاً جا به اندازۀ كافی وجود داشت یا شب هایی كه هوا بسیار سرد بود و امكان بیرون ایستادن نبود و در چادر یا سنگر هم نمی شد عبادت كرد. بچه هایی كه برای نماز شب بر می خاستند یا بعد از نماز صبح نمی خوابیدند و تا طلوع آفتاب از اذان صبح به بعد به دعا و مناجات می نشستند، دوستانی كه با آن ها خودمانی بودند و از فشار خستگی و خواب نمی توانستند بیدار بمانند رو به این ایشان می كردند و می گفتند:«تو را خدا چراغ را خاموش كن بگذار بخوابیم».