برای انتقال مجروحان از زیر آتش خودی و دشمن باید چاره ای اندیشیده می شد. نزدیكی محل مجروحان به دشمن كار را مشكل تر می كرد. هر لحظه ممكن بود عراقی ها سراغ آنها بروند و تیر خلاصی بزنند . یكی از رزمندگان لشكر سی و یك عاشورا كه جسارت و شجاعتش زبان زد همه بود یك پی.ام.پی. ( P.M.P) پیدا كرد و با رانندۀ خودی و پرچم دشمن بعد از هماهنگی با نیروهای ادوات راهی خاكریز عراق شده دشمن به خیال این كه پی.ام.پی. خودشان است او را نزد. بالاخره ترفندش كارگر افتاد و وقتی از نزدیك ترین محل اختفای مجروحان عبور كرد ناگهان تغییر مسیر داد و خود را به پشت خاكریز رساند و بچه ها مشغول جابه جا كردن مجروحان و شهدا به داخل پی.ام.پی. شدند وی برای فریب دشمن بشكۀ پر از گازی را كه روی خاكریز بود روشن كرد و از سراشیبی خاكریز آن را پایین انداخت .بشكه در چند متری پی.ام.پی. منفجر شد و عراقی ها تصور كردند، دستگاه موجود هدف قرار گرفته است و نیروهای خودی فكر كردند كه روی مین رفته است . هر دو طرف نگران بودند. یك نگران دستگاه چندصد هزار دلاری خود و دیگری نگران مجروحان و شهدای در معركه مانده. در میان ناباوری دشمن و بچه های خودی پی.ام.پی. ناگهان سر از شكاف خاكریز درآورد و با سرعت تمام به سمت نیروهای خودی حركت كرد. عراقی ها فكر كردند یا پی.ام.پی به غنیمت گرفته شده است یا سرنشینان آن خیانت كرده و تسلیم شده اند . بنابراین ، سعی كردند آن را ازكار بیندازند و بچه های خودی نیز كه از سالم بودن آن مشعوف شده بودند، بی امان عراقی ها را زیر آتش گرفتند تا این كه مجروحان و شهدا به پشت خاكریز خودی منتقل شدند.