فرمانده گردانی داشتیم به نام كاظمی. پسر نازنینی بود. روزی، بعد از این كه سخنرانی اش تمام شد از بچه ها خواست اگر كسی در مورد مسائل مطرح شده انتقاد یا پیشنهادی دارد بنویسد و به او بدهد، بعد یكی برخاست و یادداشت ها را جمع كرد و به دستش داد. قاعدتاً بیشتر حرف ها دربارۀ كمبودها و چند و چون عملیات آینده بود. در میان سؤال ها كاغذی را خوانند به این مضمون:«برادر كاظمی! قریب یكسال است كه بنده به این گردان منتقل شده ام. ظرف این مدت شاید چندین مرتبه قورمه سبزی خورده ایم در حالی كه اكثر بچه ها هنوز نمی دانند قورمه را با قاف می نویسند یا غین. با این وصف، چطور می خواهیم مقابل دشمنی كه به انواع سلاح های مرگبار مجهز است بایستیم، لطفاً توضیح بدهید!».