بدون قصد و غرض و مرض. بی غل و غش. هر چه پیش آید خوش آید. الخیر فی ماوقع. تهی، تنها، رها و رد معرض قهر و لطف خدا. عریان حتی از پرند و پرنیان، آن قدر كه وقتی به هم برسند، چون دو سطحِ سنج عید و عزا، زنگار و زنگ هم به طنز بزدایند. از كثرت به وحدت برسند و صیقلی و صافی شوند كه:«جمله فریادها از شه بود».
در كارزار كه الی الدوم كار، زارست و زار. كار؛ اسباب پریشانی حضور به هم می رسانند. جد و جِهد به جایی می رسشد كه از اول هزل و هجا و طنز به طعنه و كنایه رسیده است. آن وقت خود به خود، باری به هر جهت بر هر كه بنگری به همین درد مبتلاست.