پسر پاكیزه ای بود. شك ندارم كه اگر جنگ فقط چند روز دیگر ادامه پیدا می كرد شهادتش ردخور نداشت. برخلاف ما اصلاً بلد نبود خلاف كند؛ واقعاً بلد نبود. استعداد یادگیری هم نداشت والا معلم سرخانه مثل مخلص شما آن جا كم نبود! خیلی به پر و پایش می پیچیدیم. وقتی برای خانواده اش نامه می نوشت می گفتم:«سفارش ما را كه به خانوادۀ محترم می كنی؟» در كمال سادگی سرش را بلند می كرد و می گفت:«اختیار دارید، چه سفارشی؟» بچه ها می گفتند:«هیچی، همین كه وقتی شهید شدی و به آرزوی خودت رسیدی شامی درست و حسابی ترتیب بدهند كه ما تا زنده هستیم زیر دینت باشیم!»