چند بار رفتیم، آمدیم، اشاره زدیم، تذكر دادیم، فایده نداشت. بالاخره نمازش را سلام داد. قبل از آنكه دوباره بر خیزد پرسیدم: «از كی تا حالا این قدر نمازخوان شده ای ما خبر نداشتیم، برای پدرت می خوانی یا برای خودت؟» گفت:«برای هیچ كدام. نماز وحشت می خوانم، می دانی چیه؟ می ترسم می ترسم. تا آتش توپ و خمپاره قطع نشود من هم نماز را تمام نمی كنم، به این ترتیب اگر شهید بشوم و سنگر روی سرم خراب بشود، می گویند در محراب عبادت به شهادت رسیده است!».