در واحد تخریبی گروهی در مورد روش های ممكن عبور تحقیق می كردند. این روش ها در عملیات به كار بسته و تصحیح و تكمیل می شد و از جملۀ آن ها قطار كردن زنجیره ای قطعات كروی شكل سنگینی بود كه از دور مثل زنجیر پلاك گردن به نظر می رسید با این تفاوت كه اندازۀ آن ها در حد توپ تنیس بود. طول زنجیر مسلماً متناسب با عمق میدانی بود كه معبر در آن گشوده می شد و چون درخشندگی این گوی های فلزی ممكن بود توجه دشمن را جلب كند كیسه های برزنتی به اندازۀ قطر كروی زنجیر روی آن ها می كشیدند كه تدارك آن قبلاض صورت می گرفت . قدرت موشك كشندۀ زنجیر محاسبه و بر حسب اندازۀ مورد نیاز برا ی پرتاب زنجیر، سوخت موشك تنظیم می شد، موشك بر حسب اندازه و مقدار مادۀ منفجرۀ خود زنجیری را كه به آن متصل كرده بودند روی میدان مین می برد و هر كجا سوخت موشك تمام می شد و زنجیر سقوط می كرد به شدت به زمین برخورد می كرد و مین ها را منفجر می كدر . نیروهای رزمنده وظیفه داشتند از روی مسیر اصابت زنجیر حركت كنند و اصلی ترین مشكل این بود كه مسیر مستقیم باز نمی شد و كار حالت مارپیچ به خود می گرفت و بچه ها را از هدف دور می كرد. این روش نسبتاً خوب و كم خطر بود، ولی عملاً محل عبور ما را به دشمن نشان می داد و به همین دلیل درعملیات ها كمتر از آن استفاده می شد، اما در پاكسازی مناطق آلوده كه دشمن مین گذاری و تخلیه كرده بود شاید بهترین روش بود و برای شناسایی عمق میدان و صحبت آرایش و موانع مفید فایده بود و علم و اطلاع بیش تری برای تخریب چی ها در چگونگی پاكسازی و ضریب خطر كم تر فراهم می ساخت.