موقع پاتك دشمن وقتی گلولۀ منورمان تمام می شد و دیگر نمی توانستیم با نور آن محوطه را كنترل كنیم، در فواصل دویست متر جلوی خاكریز خود لاستیكهای اسقاطی جعبه های چوبی و خالی مهمات را قرار می دادیم و با خرج توپ و آر.پی.جی آن ها آمادۀ اشتعال می كردیم. باروت و خرج توپ هم فتیلۀ ما بود كه آن را روی زمین تا سنگر كمین می چیدیم. بچه های سنگر كمین همین كه حس می كردند دشمن در حركت است یكی از آن ها را روشن می كردند. آتش به سرعت به سوی لاستیكها و صندوق های چوبی می رفت و مشتعل می شد و منطقه را حسابی نور باران می كرد. گاهی هم بچه ها برای سرگرمی و سربه سرگذاشتن عراقی ها این كار را می كردند. وقتی عراقی ها از خاموش كردن یكی فارغ می شدند، بلافاصله یكی دیگر را روشن می كردند و دوباره یكی دیگر و به همین ترتیب تا آخر.