الله اكبر، سر نماز هم بعضی ها دست بردار نبودند. به محض این كه قامت می بستی و دستت از دنیا! كوتاه می شد و نه راه پس داشتی نه راه پیش، پچ پچ كردن ها شروع می شد. مثلاً می خواستند طوری حرف بزنند كه معصیت نكرده باشند و اگر بعد از نماز اعتراض كردی بگویند ما كه با تو نبودیم! اما مگر می شد با آن تكه ها كه می آمدند آدم حواسش جمع نماز باشد؟ یكی می گفت:«واقعاً این را می گویند نماز معراج مؤمن است این نمازها را می گویند نه نماز من و تو را». دیگری پی حرفش را می گرفت كه:«حاضرم هر چی عملیات رفتم بدهم دو ركعت نماز او را بگیرم» و سومی:«مگر می دهد پسر؟» و از این حرف ها. اگر تبسمی گوشۀ لبمان می نشست بنا می كردند به تفسیر كردن:«ببین! ببین الان ملایكه دارند غلغلكش می دهند» و این جا بود كه دیگر نمی توانستیم جلوی خودمان را بگیریم و لبخند تبدیل به خنده می شد. خصوصاً آن جا كه می گفتند:«مگر ملایكه نامحرم نیستند؟» و خودشان جواب می دادند:«خوب، لابد با دستكش غلغلك می دهند».