شب حمله كه می شد بچه ها به كسانی كه جلوتر می رفتند می گفتند:«ان شاءالله رفتی كربلا، به حسین آقا سلام برسان، بگو ما دستمان بند است بعید است بتوانیم خدمت برسیم. شما! اگر وقت كردی بلند شو یك تُك پا بیا این جا ببینیمت، خوشحال می شویم، بچه ها هم دلشان تنگ شده است، بی تابی می كنند و اگر عذر و بهانه آورد بگو شما یك نفر هستید، شما كه بیایید همه را می بینید اما ما كه بیاییم فقط خودمان موفق به زیارت حضرت عالی می شویم. بگو كه به ما نگاه نكند، آتش دایی صدایی ما را زمین گیر كرده، پایمان را كه از سنگر بگذاریم بیرون تكۀ بزرگمان گوشمان است. بگو ما را كشته كه نمی خواهد!».