بچه ها التماس دعا گویان كه :«برادر ما را هم دعا كن» و برای این كه بگوید من آن زبان «گناه نكرده» را ندارم كه دعایم مقبول افتد می گفت:«حاجی، مار كه نیش می زند» و اگر دیگری هم مراجعه می كرد در نمی ماند و می گفت:«برادر من كشیش نیستم» و اگر سومی هم تقاضا می كرد برای این كه نشان بدهد سر حرفش هست در جواب می گفت:«مفاتیح آنجاست بردار خودت دعا كن» خلاصه با شنیدن هر جواب بچه ها كلی حال می كردند و اصلاً كسی قیافۀ «مستجاب الدعوه» بودن به خودش نمی گرفت.