شب های عملیات، كربلا بود. خصوصاً آنجا كه بین دو نفر عواطف رقیق تری وجود داشت، دل كندن از شخص، دل كندن از همۀ زندگی بود. وقتی بچه ها با هم روبوسی می كردند و یكدیگر را در بغل می فشردند، جدا كردن آن ها از هم آسان نبود، گویی با همۀ وجود باور داشتند كه این تنها فرصتی است كه در اختیار دارند و پس از آن، روزها و سوزها و درد فراق باقی می ماند كه مرهمی جز رفتن و پیوستن ندارد. در چنین حال و هوایی، بزرگترها می گفتند:«بس كنید بابا، كمیته ای ها آمدند!»