گاهی كه كسی بد موقع و بی محل بچه ها را دعوت به فرستادن صلوات می كرد. یا پی در پی انتظار فرستادن صلوات داشت و آن ها اجابت نمی كردند، برای این كه دست خالی نرفته باشد و توانسته باشد و توانسته باشد به هر نحوی گُل از گُل باز كند و سكوت را بشكند و با كنایه بگوید كه كم محلی بد است یا چرا حرف نمی زنید مگر خدای نخواسته زبان ندارید یا گوشتان داد و قال مرا نمی شنود، می گفت:«كر و لال و بی ایمان از دنیا نروی ...(بعد مكثی می كرد تا بچه ها طبعاً خیال كنند كه دوباره می خواهد بگوید مثلاً صلوات بفرست اما او در ادامه می گفت) آن قدر بَده آن قدر بَده ... كه نگو» بالاخره بچه ها لب از لب بر می داشتند و با تبسم معنی داری از او تشكر می كردند.