بندۀ خدا به خیال خودش خیلی درست و به موقع و جالب حرف زده بود. لابد انتظار داشت بچه ها همه تعجب كنند و بعد به تحسین برای او تكبیر بگویند. شاید هم عمداً خودش را به آن راه می زد و رد گم می كرد تا بچه ها سر به سرش بگذارند. هر چه بود، این بار حرفش به دل بچه ها ننشست و آن ها از این كه وسط حرفشان دویده بود تا یك حرف صددرصد عادی و معمولی را بزند، خوشحال نشدند؛ برای همین هم یكی از بچه ها كه با او خودمانی بود گفت :«برادرا قند بگذارند دهن طوطی، برادر(فلانی) حرف زد».