پشت هم حرف می زد، تند غذا می خورد، سریع راه می رفت و به همین ترتیب هم نماز می خواند. عجله در ذاتش بود. هر چه می گفتیم:«چه خبر است بابا! لااقل این دو ركعت نماز را شمرده تر و با حوصله تر بخوان كه خودت بفهمی چه می گویی». می گفت:«در جبهه آدم باید نماز را طوری برگزار كند كه دشمن نتواند فرصت طلبی و سوء استفاده كند و مجال برای وسوسۀ شیطان هم باقی نماند. به این نحو تا آنها بخواهند به خودشان بجنبند و ترتیب ما را بدهند ما بارمان را بسته و رفته ایم».