منطقۀ بستان و كوشك رملی به علت نزدیكی به اروندرود، مرطوب و شرجی بود و نسبت به مناطق دیگر عقرب و رتیل در آن فراوان بود . برای به هم زدن این اكوسیستم صبح به صبح قبل از رفتن به میدان مین بچه های تخریب درآن هوای فوق العاده گرم چراغ والور و علاءالدین روشن می كردند تا موقع بازگشت با خشك شدن اتاق ها از نفوذ بیش تر این گزندگان جلوگیری كنند.
در شرایطی این عقرب ها به رنگ ها زرد و قرمز وسیاه، روز روشن جلوی چشم ما رژه می رفتند و ما شب موقع خواب ناگزیر بودیم پتو را مثل كیسه خواب از دو طرف سنجاق كنیم و به كمك هم با طناب یا بند پوتین و نخ های نایلونی جعبۀ شیرینی از پایین پا خود را به صورت شكلات پیچ ببندیم.
روزهای تعطیل مثل پنج شنبه و جمعه وضع فرق می كرد. تعدادی از این جانوران را می گرفتیم و بین آن ها در یك حلقه آتش به شعاع نیم متر جنگ راه می انداختیم و آن ها اتفاقاً سخت به جان هم می افتادند و به این نحو شرشان از سرما كم می شد.