در عملیات نصر ٨، شبانه كوه های سلیمانیه رافتح كردیم و روز بعد با ده نفر از هم رزمان برای تماشای منطقه به داخل دره رفتیم. صد متر با رودخانه فاصله داشتیم كه ناگهان یكی از بسیجی ها فریاد كشید عراقی ها، عراقی ها. هیچ كدام از ما اسلحه و تجهیزات نداشت. فوری سنگرگرفتیم. همان موقع یكی از نیروهای زیرك با صدای مهیبی فریاد زد:“آتش“ و همان لحظه یك خمپاره بین ما و عراقی ها به زمین خورد و صدای آن، منطقه را تكان داد. یك دفعه دیدیم ١٢ عراقی دست هایشان را روی سرشان گذاشته اند و به حالت تسلیم جلو می آیند. در حالی كه ما حتی یك سر نیزه هم نداشتیم.