برای دست به سر كردن شیطان و ناامید كردن امید طراران و راهزنان، امیران لشكر عشق و سپاهیان و قشون و پرستش، با آن همه سرمایۀ بندگی كه اندوخته اند راز و نیاز و سوز و گداز و درد فراق، چه كنند اگر لباس فقر نپوشند و به هیئت درویشان در نیایند و در مقام سخن عذر بی تقصیر نخواهند و توبۀ بی تكلیف نكنند و همه چیز را به شوخی نگیرند؟!
باری تعالی غایت خلقت جن و انس را عبادت می داند و «هستی» با انس، الفت و ارتباط و اتصال با او هستی و محضر خدا می شود و زندگی چیزی جز غفلت و بیداری، جدایی و وصلت و خوف و رجا نیست. یعنی بریدن و پیوستن، مغتنم شمردن فرصت بین دو عدم و منقطع شدن از ما سوی الله، حجاب های ظلمانی و نورانی را دریدن و یكی شدن با دوست و آن گاه اناالحق گفتن؛ و «این نهایت و المأمول» و غایت القصوای» همۀ عیال الله است و این توجه و تلاش بیش از همه در فرهنگ نامۀ جبهه به چشم می خورد. جایی كه مزاح و مطایبه با معرفت است و بیم و امید به خدا در آن موج می زند.