گاهی وقت ها بچه ها به یكی نسبت شهید آینده می دادند. بماند كه اغلب هم تشخیص شان درست بود و به سرعت حق به حق دار می رسید! اما حرف بر سر مقدمات و ملزومات این حس و حال است. قرعۀ فال كه به نام شخص می خورد فاتحه اش خوانده بود. مثل قوم تاتار می ریختند سرش. دار و ندارش را می بردند به بهانۀ این كه تو دیگر شهید می شوی و نیازی به وسایلت نداری، یادگاری روزهای هم رزمی، گرویی شفاعت و غیر آن. گاهی به پیراهن تن طفل معصوم هم رحم نمی كردند. حالا قصه چطور شروع می شد، این طوری كه:«چقدر نورانی شده ای، یا من در خواب فلانی را چنین و چنان دیده ام» و امثال آن كه یك فقره اش كافی بود كه پوست شخص را بكنند. دیگر كسی به این كه شوخی است یا جدی نداشت، بهانه ای می خواستند برای غارت مایملك شخص و دلی از عزا در آوردن در ضرب شتم او! توفیر هم نمی كرد چه كسی باشد.