بوی بهشتِ آن یار رعنا و سرو بلند بالا، از خشت تا خشت با خُلق و خوی شان سرشته بود و شوق شهد شكرین شهادت و فكر و ذكر آن لب و دندان و ملاحت، بی هیچ كراهت و كدورتی، چنان بر دل و جانشان نشسته بود كه كمین كینۀ مرگ در نگاه نافذشان زار و نزار و نحیف و بی آزار می نمود. آن قدر كه بر آن دلیر شوند و به سخره اش گیرند و عنان مركب عمر در مشت و تركش تهی از هوا و هوس بر پشت، در آن دشت مشوش تك سوار سیر بی سلوك و ملك بی ملوك و مدعی امارت و خلاقت باشند.