با هم ندار بودیم، از آن بمی هایی بود كه ضد بم هم به او كارگر نمی افتاد. سابقۀ حضورش در جبهه و تعداد عملیات هایی كه در آنها شركت كرده بود كافی بود سر صدها نفر مثل او را به باد بدهد. اما دریغ از یك «تركش طلایی» ناقابل كه به انگشت كوچك دست چپش اصابت كرده باشد! به او می گفتم:«من این حرف ها حالیم نیست، برای شهادت و تشییع جنازه ات كلی شعار جور كرده ام، اگر بخواهی همین طور دست روی دست بگذاری ناچارم خودم آستین بالا بزنم و یك جوری سرت را زیر آب كنم! پسر بجنب دیگر، جنگ دارد تمام می شود» او همان جواب همیشگی را میداد:«من در قبال شما مسئولیت دارم، تا شما را به مقصد نرسانم و تحویل آقا ندهم كه نمیتوانم خودم بروم، اگر از من سؤال كنند حسن و حسین و تقی و نقی و علی و ولی كجایند چه جوابی بدهم!».