بعد از این كه آب ها از آسیاب می افتاد و گرد و غبار عملیات فرو می نشست، شهیدان به معراج منتقل می شدند و مجروحان را به بیمارستان می بردند، بخش در خور توجهی از اوقات فراغت ما خصوصاً در شهرهای مرزی نزدیك خطوط عملیاتی صرف عیادت از بیماران می شد. ملاقات زخمی ها كه می رفتیم بعضی از دوستان به آن ها می گفتند:« عجب نامردهایی هستید، مگر قرار نبود هر چه گیرتان آمد با هم تقسیم كنیم؟ حالا دیگر چشم ما را كه دور می بینید، تنها تنها می خورید؟ چنین است رسم سرای درشت!»