فرمانده گردان ما بود، روحیۀ عجیبی داشت. گاهی فكر می كردیم این آدم اصلاً احساس و عاطفه را بو نكرده است! اشخاص با جنبه و روحیۀ بالا در جبهه كم نبودند اما این یكی نوبر بود. فرمانده ای كه برای نیروهایش در حكم پدر است و حسب ظاهر باید بیش از هر كسی غم كم و زیاد آنها را بخورد. وقتی بچه ها شهید می شدند می دانید چه میكرد؟ می رفت بالای سرشان دستش را می زد به كمرش و می گفت: رویتان كم شد؟ باز هم پررویی می كنید؟ دلم خنك شد!».