روز كه جای خود دارد، شب هم از دست بعضی از برادران آسایش نداشتیم. تازه چشممان می خواست گرم بشود كه یكی از آن سر چادر فریاد می زد:«آخه مگر كوری، جلوی پایت را نگاه كن!» دیگری جواب می داد:«می خواهم نماز شب بخوانم، دنده ات نرم، پایت را جمع كن تا لگد نكنم!» و اولی می گفت:«دروغ می گوید، رفته برای من آب بیاورد نماز صبحش را هم زوركی می خواند، نماز شب!» دومی در پاسخ او توضیح می داد:«بی ربط نگو. من اصلاً تو را نمی شناسم!» خلاصه بساطی داشتیم، آن قدر بگو مگو می كردند تا همۀ بچه ها كاملاً بیدار بشوند.