شهید «رایموند باغرامیان» (خاتون نژاد) در تاریخ ٢٦ تیر ماه ١٣٤٢ در شهر تهران متولد گردید. در شش سالگی به اتفاق خانواده به شهرستان اصفهان نقل مكان نمود.
تحصیلات ابتدائی و راهنمایی را در مدارس ارامنه «آرمن» و «كاتارینیان» گذرانده و پس از آن در دبیرستان «ابوذر» اصفهان در رشته صنایع فلزی مشغول به تحصیل گردید. در سال ١٣٦٤ به اتفاق دوستان خود، به خدمت سربازی رفت. پس از اتمام دوره آموزشی در مركز آموزش (٠٥) كرمان، وی به لشگر ٦٤ ارومیه (قسمت توپخانه) پیوست. در حین خدمت، به شهرستان «پیرانشهر» اعزام و در تاریخ ٢٩/٢/١٣٦٥ در منطقه «حاج عمران» بر اثر موج شدید ناشی از انفجار در زمان تك هوایی دشمن بعثی، به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
پیكر مطهر شهید «رایموند باغرامیان» پس از انجام مراسم مذهبی، با حضور پرشور صدها نفر از ارامنه «شاهین شهر» و «اصفهان»، در حالی كه با برگزاری راهپیمایی بر علیه حكومت بعثی «صدام حسین»، دولت فلسطین اشغالی (اسرائیل) و حامیان جهانی آنان همراه بود، در فضایی از غم و اندوه در گورستان ارامنه اصفهان به خاك سپرده شد. یكی از سخنرانان در نطقی پرشور اعلام كرد: امروز، نام «رایموند» عزیزمان در كنار اسامی ارمنیانی قرار میگیرد كه با نثار زندگی خود در راه آزادی و خوشبختی ملت ایران، باعث سربلندی و عزت جامعه ارمنی به عنوان شهروندان شریف و وظیفه شناس گشته اند. در این لحظه كه پیكر جوان او را به خاك میسپاریم، امید داریم تا خون ریخته شده وی، موجبات تحكیم بیشتر روابط ارمنیان با سایر هموطنان مسلمان خویش را فراهم آورد.

خاطرات
شهید «رایموند باغرامیان» به روایت برادرش:
شهید «رایموند باغرامیان» شخصیتی دوراندیش و دوست داشتنی داشت و بسیار خوش اخلاق و خانواده دوست بود. خانواده وی عبارت بودند از: مادر، برادر بزرگتر (رازمیك)، برادر كوچكتر (رافیك) و یك خواهر (روبینا). گفتنی است كه در زمان حیات شهید، پدر محترم ایشان در سال ١٣٦١ وفات نموده بودند. پس از فوت پدر، وی سرپرستی خانواده اش را با كار و تلاش فراوان به عهده گرفت. علاقه بسیار زیادی به ورزش، خصوصاً رشته فوتبال داشت. پیش از شهادت، به صورت رسمی در تیم فوتبال «آرارات» (الف) اصفهان كه بعداً به نام «سِوان» تغییر یافت، مشغول به فعالیت بود كه در سطح باشگاهی اصفهان به افتخاراتش افزوده گشت. در عین حال، وی عضو تیم فوتبال جوانان اصفهان نیز بوده و همیشه چهره خندانی داشت.
در زمان آخرین مرخصی اش، به هنگام حضور در آغوش خانواده با چهره ای خندان اظهار داشت: این آخرین مرخصی ام خواهد بود و این بار، شربت شهادت را خواهم نوشید.
منبع: گل مریم ، نوشته ی دکتر آرمان بوداغیانس، نشر تسنیم حیات، با همکاری نشر صریر- ١٣٨٥