موقع عملیات كربلای ٥ بود. در شلمچه، مسجد بزرگ گردان جوادالائمه(ع) پایگاه سلمان دو، امام جمعۀ سبزوار ، برای برادران مهندسی رزمی صحبت می كرد. از این كه بهشت به بها می دهند نه به بهانه و برای رسیدن به آن چطور باید ایثار كرد و از خود گذشتگی نشان داد و خلاصه حوری ها چنین و چنان هستند و به هر شهید چند تا می رسد! دوستی داستیم به نام آقا علی تهرانی رانندۀ كمپرسی بود از میان جمع بلند شد و گفت:«حاج آقا، شكر میان حرفتان، ما آن بهشت را با آن همه دنگ و فنگ و پیچ و خم با همۀ حوری ها و حرم سراهایش می دهیم به شما، نخواستیم، ما یك حوری داریم همان را به ما بدهند و به قعر جهنم بفرستندمان راضی هستیم».