وقت نماز صبح بود یكی یكی بچه ها بیدار می شدند و برای اقامۀ نماز خود را آماده می كردند در این میان برخاستن بچه های خوش خواب حكایتی داشت. بعضی ها را دوستانشان به شوخی و جدی بیدار می كردند و نمی گذاشتند سیر و بی دردسر بخوابند! هر چند شب تا دیر وقت بیدار بودند یا تا طلوع آفتاب زیاد وقت بود. بعضی هم اگر سنگر را هم منفجر می كردند جنب نمی خوردند؛ دست خودشان نبود. وقتی كسی اصرار داشت كه این بچه ها را صدا كند، بغل دستی هایشان كه آن ها را خوب می شناختند، می گفتند:«كاریش نداشته باش، او همیشه نمازش را آخر وقت می خونه؛ خودش می گه آخر وقت خدا سرش خلوت تره بیشتر آدمو تحویل می گیره!».