شاید این تنها دعایی بود كه بچه ها برای خودشان می كردند؛ به دو معنی یكی این كه خدایا ما را هم فرمانده كن تا امكان عرضۀ بیشتر تواناییمان را داشته باشیم و توفیق خدمت بزرگ تری شامل حالمان شود و دیگر كنایه از این كه مثلاً ما هم می توانیم طالب ریاست باشیم! كه بچه ها معنی دوم را بیشتر به خودشان نسبت می دادند و برای همین می خندیدند.