مثل بقیۀ دعاهای بعد از غذا بود و اغلب برای این كه مزاحی كرده باشند می گفتند و می شد دو برداشت از آن كرد. یكی این كه خوب معلوم است تا آدم نمیرد كه از دنیا نمی رود و به همین معنا بچه ها می خندیدند. یكی معنی دیگری كه اگر بچه ها به پای شخص می پیچیدند كه«رفتی مرخصی بگو مادرت یك مشت اسفند برایت دود كند یا بریزد تو آب» آن وقت او قیافۀ حق به جانب می گرفت و و می گفت:«منظور من این است كه ما را بكش و شهید كن و در بستر نمیران!».