دسترسی به خودروها و ماشین آلات راه سازی و امور مربوط به حمل و نقل از اساسی ترین جنبه های تداركات و پشتیبانی نبرد بود كه به علت شرایط خاص منطقۀ جنگی، (موانع و عوارض طبیعی)با پیچیدگی و ظرافت صورت می گرفت. مثلاً استتار تجهیزات و ادوات و نیروهایی كه باید برای آفند یا پدافند جابه جا می شدند ( با توجه به وجود خبرچین ها و ستون دیدبان های دشمن درخطوط مقدم)، ایجاد تغییرات كالبدی در جهت افزایش ضریب ایمنی خودروها و ماشین آلات راه سازی ، ساخت و نصب تجهیزات و قطعاتی برای افزایش میزان كاركرد و استقامت آن ها ( با توجه به حجم بالای آتش دشمن) بی شك مقتضی ابتكارات و هوشمندی خارق العاده ای بود كه بچه های مهندسی رزمی این جا و آن جا از خود نشان می دادند.
حمل و نقل در مسیرهای آبی و رفت و آمد در مناطق كوهستانی و برف گیركه امكان استفاده از ماشین و موتور و حتی حیوانات باربر و چهار پا نبود ، خود به خود نیروهای رزمی را به سمت اتخاذ شیوه هایی در سرعت بخشیدن به تردد و انتقال مهمات و تداركات در كم ترین زمان ممكن سوق می داد، مثل ابداع ابزاری با كاركردی مشابه سورتمه و اسكی با استفاده از تخته های صاف و صیقلی و آغشته به روغن یا پلاستیك های ضخیم برای سُر خوردن روی برف و نقل و انتقال لوازم.
كار با ماشین آلات راه سازی برای ایجاد جاده ، ینگر ، خاكریز خصوصاً در زمین های رملی، باتلاقی و شیب های تند كوهستان ان هم در شرازط جنگی و درتیررس دشمن مستلزم پیچیدگی و مهارت های خاصی بود، با حداكثر ظرفیت كاری و ریسك خطر پذیری .
تأمین نور مورد نیاز برای دید رانندگان ماشین ها و ادوات راه سازی درشب كه اصلی ترین زمان فعالیت آن ها به شمار می رفت، از مسائل اصلی دیگری بود و راه حل های متنوع و متفاوتی در این زمینه وجود داشت.
اقتضای تعمیر ماشین آلات خارج از ایستگاه های تعمیراتی به دست خود رانندگان یا سرنشینان خودرو و در شرایطی كه امكان جابه جایی وسایل نقلیه نبود، آن هم با حداقل ابزار و لوازم مورد نیاز و با استفاده از قطعات اسقاطی و آنچه در اطراف و اكناف پراكنده بود كه به نحوی باید جایگرین لوازم اصلی و قطعی می شد. همۀ این كارها با حداقل فرصت ممكن، در سرما و گرما و تحت تعقیب باید صورت می گرفت و در این آزمون خطاها بود كه فكر خلاقه و دقت عمل بعضی ها به اوج می رسید و از هیچ همه چیز به وجود می آمد .