یك بسمه تعالی اول، یك والسلام آخر و یك مادرجان حالم خوب است وسط. این همه نامۀ او برای خانواده اش بود. آدم خسیس دیده بودیم اما نه كسی كه از كلمات دریغ كند. به شوخی شبیه تر بود تا مكاتبه. اگر برای دوستان می نوشت تعجبی نداشت، ارسال نامه های سركاری كم و بیش رایج بود، خصوصاً بین دو هم رزم. ولی او برای مادرش می نوشت، یك بار به او گفتم:«خودت را مسخره كرده ای یا خانواده ات را؟ خوب مرد حسابی نامه ننویس یا اگر می نویسی درست بنویس. نا سلامتی مادرت است!» می گفت:«آخر شما جریان را نمی دانید. مادر من سواد ندارد. تمام نامه هایی را كه برای او می نویسم، چه یك سطر چه ده سطر، نگاه می كند و می گذارد روی كمد تا خودم بروم مرخصی و آن ها را برایش بخوانم! وقتی هم می خوانم كاری به این ندارد كه واقعاً آنجا چیزی نوشته شده یا از خودم می گویم! بندۀ خدا نوشتۀ روی كاغذ پاكت های چاپی را هم به حساب می آورد و خیال می كند آن ها را من نوشته ام!»