در منطقۀ جنوب، حد فاصل استان خوزستان و بوشهر هر چه خط به دریا نزدیك تر می شد، دشمن از وسایل الكترونیك پیشرفته تری استفاده می كرد. مانند رادارهای رازیت كه بسیار قوی بودند و فعل و انفعال های نیروهای آبی خاكی ما را زیر نظر می گرفتند. بچه ها در مواقعی كه باید مخفیانه جا به جا می شدند، چون از امكانات جنگ الكترونیك كه اصطلاحاً به آن جنگال می گویند، بی بهره بودند دو موتور برق را در نزدیك ترین مكان به رادارها منتقل می كردند. در این حالت، ذكر“ وجعلنا...“ از زبان بچه هایی كه این اندیشه را كرده بودند نمی افتاد دشمن خیلی زود به این ترفند پی برد و از جایی كه صدا می آمد گرا می گرفت و آتش بازی می كرد. بچه ها دست به ابتكار دیگری زدند و آن این كه تعدادی ماشین ایفا به منطقه بردند كه بعضی خالی و بعضی پرحركت می كرد.
آن كه خالی بود در تیررس دشمن بردند می كرد و آن كه پربود در سمتی كه برنامه ریزی عملیاتی داشت و به این وسیله، رادارها در تشخیص اشتباه می كردند.