تخریب دركردستان تجربۀ خاصی بود. یكی از آن تجربه ها، تجربۀ زمین بود. خودی و دشمن دیگر دریافته بودند كه در زمین های سخت و سنگلاخ مین كار گذاشتن دشوار است و مطمئن ترین محل ها برای عبور، راه رفتن داخل شیار و پا روی سنگ ها گذاشتن بود. ولی یكی از بچه های سمج، محل تردد دشمن را با دشواری به هم ریخت. او مسئولیت طاقت فرسای مین گذاری در شیار را به عهده گرفت و تضمین كرد كه دیگر دشمن از آن محل عبور نكند یا آن كه آن قدر دلهره دردلش ایجاد شود كه تا حدامكان از آن محل عبورنكند. وی برخلاف تجربه ی به دست آمده، زیر تمام سنگ هایی كه به نوعی موقع عبور هركسی ترجیح می داد روی آن قدم بگذارد و عبوركند، مین كار گذاشت. بعضی را قطع كششی و بعضی را تلۀ انفجاری كرد و در آخر همان شد كه قولش را داده بود. دشمن بعد از چندبـار عبور از آن مسیر و دادن تلفات، به ناچار به راه های صعب العبورتر روی آورد.