عالم و آدم اگر می گفتند من آدم خوبی هستم و مثلاً سرم مثل سر شاه می ماند! او یكی حاضر نبود یگوید:«راست می گویید من هم قبول دارم». حتی سرش را هم تكان نمی داد. می گفت:«این می شود مداحی و نان قرض دادن؛ محبت به دل است نه به زبان». اما آن شب نمی دانم ماه از كدام طرف درآمد كه خودش داشت از من تعریف می كرد، آن هم چه تعریف! كارهایی را كه نكرده بودم می گفت كرده ای. من ساده دل هم باورم شده بود. می گفت:«فلانی خیلی عوض شده. حالات و رفتارش مرا یاد شهدا می اندازد، خصوصاً این شب ها. بچه ها كنار بخوابید، پایتان را لگد نكند». یكی از برادران حرفش را قطع كرد و گفت:«منظورتان این است كه نماز شب می خواند دیگر، درسته؟ و لابد برای این كه ریا نشود، چراغ را روشن نمی كند و در نتیجه روی بچه ها می افتد یا دست و پایشان را لگد می كند!» او هم نگذاشت و نه ورداشت گفت:«نه اتفاقاً، منظورم این است كه او تازگی ها در خواب راه می رود!».